هیدروکسی پروپیل گاما سیکلودکسترین کاربردهای محصور کردن مولکولی را گسترش می دهد

چرا برخی داروها در آب به سختی حل می شوند و منجر به جذب ضعیف می شوند؟ یا چگونه می توان مولکول های ناپایدار را تثبیت کرد تا عمر مفید آنها افزایش یابد؟ پاسخ ممکن است در یک "ظرف مولکولی" قابل توجه به نام (2-هیدروکسی پروپیل)-γ-سیکلودکسترین (HPGCD) نهفته باشد.

HPGCD مشتقی از γ-سیکلودکسترین است که خود از هشت مولکول گلوکز تشکیل شده است که در یک ساختار حلقه ای شبیه یک دونات میکروسکوپی مرتب شده اند. افزودن گروه های هیدروکسی پروپیل به این ساختار، حلالیت آن در آب را افزایش می دهد و کاربردهای آن را گسترش می دهد.

• کپسوله سازی مولکولی برای بهبود حلالیت: بارزترین ویژگی HPGCD توانایی آن در کپسوله کردن مولکول های دیگر است. داروهای کم محلول در آب یا مواد فعال را می توان در ساختار حلقه ای HPGCD قرار داد و کمپلکس های گنجانشی را تشکیل داد. این فرآیند پراکندگی بهتر در آب را امکان پذیر می کند و جذب و فراهمی زیستی دارو را افزایش می دهد.
• تثبیت مولکولی: برخی از مولکول های ظریف در معرض نور، گرما یا اکسیژن تجزیه می شوند. HPGCD به عنوان یک سپر محافظ عمل می کند و این مولکول ها را از عوامل محیطی جدا می کند تا پایداری را بهبود بخشد و عمر مفید را طولانی کند.
• معماری فرا مولکولی: فراتر از کپسوله سازی ساده، HPGCD می تواند پلیمرهای طولانی تری را از طریق واکنش های اتصال عرضی تشکیل دهد و ساختارهای فرا مولکولی پیچیده ای را با کاربردهای بالقوه در علم مواد و زیست پزشکی ایجاد کند.
• افزایش کشت سلولی: در مطالعات سلولی، HPGCD جذب مواد مغذی یا داروهایی را که در غیر این صورت ممکن است برای سلول ها دشوار باشد، تسهیل می کند و در نتیجه از رشد و متابولیسم سلولی پشتیبانی می کند.

در حالی که شبیه به β-سیکلودکسترین (یک سیکلودکسترین رایج دیگر) است، HPGCD می تواند مولکول های بزرگتری را در خود جای دهد و آن را همه کاره تر می کند. انتخاب بین انواع سیکلودکسترین باید بر اساس الزامات خاص باشد.

(2-هیدروکسی پروپیل)-γ-سیکلودکسترین با قابلیت های منحصر به فرد کپسوله سازی مولکولی خود، پتانسیل قابل توجهی را در سراسر داروسازی، علوم غذایی و لوازم آرایشی نشان می دهد و شایستگی خود را به عنوان یک "جادوگر مولکولی" به دست می آورد.